Tarantino’nun 2 saat 40 dakika süren Bir Zamanlar Hollywood’da filmini izledim; zamanın nasıl geçtiğini anlamadan…

Filmde iki insanın dostluğu var; biri kariyerinde zirveye çıkmış ve orada tutunmaya çalışan bir aktör; diğeri onun her konuda yardımcılığını yapan dublörü. 

Aktör şaşaalı bir hayat yaşarken dublör iş oldukça çalışan, mütevazi bir hayat yaşıyor.

Zirveye çıkmış; paraya doymuş aktör, duygusal iniş çıkışları, egosu ve hırsı ile mutsuz bir profil iken dublör kendi halinde, kendi kuralları ile daha mutlu birisi.

Tarantino bu mesajı alttan vermeyi düşündü mü bilmiyorum ancak kariyer basamaklarını tırmanmış olmak tek başına insanı mutlu etmeye yetmiyor.

Tabi ki insan bir üste çıkabilmek için elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışmalı; yapabileceklerinin sınırını zorlamalı. Ancak mutluluk ve iç huzur bunları yaparken hayatı olduğu gibi gerçekleriyle kabul etmek, kendi değerlerinden ve özünden uzaklaşmadan kendin kalabilmekle mümkün.